OPTREDEN CAFÉ WANDELBOS

15 april 2012

Afgelopen zondag 15 april was de Jurbena Jazz Band te gast bij Café Wandelbos in Tilburg
Geen onbekend café voor ons, alleen is er een wisseling van eigenaren geweest,
en na deze middag zijn wij het allemaal eens, wat een geweldige goede sfeer hangt daar.
Na het nodige opbouwwerk zijn we vol goede moed begonnen.
Voor sommige orkestleden was het extra beladen, de "Tilburgers" John en Franco was het een thuiswedstrijd.
Onze stad wordt niet zo dikwijls aangedaan.
Kortom een gemis voor de schôônste stad van het laand!
Onze sound werd goed ontvangen en de dansvloer was regelmatig gevuld.
Achteraf gezien een geslaagde middag en volgens de uitbaters voor herhaling vatbaar.
Dus Tilburg tot de volgende keer.
       
fotocollage Cees Bont

======================================================================================

VERSLAG VAN DE WEBSITE VAN OSJE

26 februari 2012

Afgelopen zondag 26 februari was de Jurbena Jazz Band te gast bij OSJE.
Er wordt wel gezegd dat dit een van de beste Frisco bands van Europa is
en na deze middag ben ik het daar helemaal mee eens.
Wat een fantastisch orkest!
Het samenspel van de twee cornettisten is werkelijk geweldig.
Die mannen zijn echt goed op elkaar ingespeeld.
Heerlijk om naar te luisteren!
       
Van de trombonist was absoluut niet te merken dat hij een zwaar carnavalsweekeinde achter de rug had.
De sousafonist bleek pas heel kort lid van dit orkest te zijn, maar daar hij deed het fantastisch.
Af en toe een heerlijke solo en verder paste hij goed in het geheel.
Het was ook leuk om te zien hoe de wasbord speler met zijn instrument omging, wat een enthousiasme.
Veder waren de andere spelers ook goed op hun plaats.
Al met al een heerlijke middag die helaas te weinig bezoekers kende.
Zij die er niet waren hebben echt wat gemist.
       

======================================================================================

JEROEN'S VUURDOOP

12 december 2010

Na veel repeteren en discussies was het dan eindelijk zo ver.
Het eerste optreden van Jeroen als vaste klarinettist van de band en nieuw lid van de club.
Na wat wisselingen in de frontlinie hebben we nu eindelijk weer wat vastigheid kunnen realiseren,
en stabiliteit. Onze nieuwste aanwinst is ook een passend lid in de band en met z'n enthousiasme
steek hij iedereen weer aan om met frisse moed er weer helemaal voor te gaan.

Zondag 12 december werd een heugelijke dag voor Jeroen, de eerste keer optreden voor publiek.
Hij had een flinke schare fans bij, wat ook meteen voor extra spanning zorgde.
       
Het ging hem bijzonder goed af, de zenuwen waren niet zichtbaar en hij
had het goed naar z'n zin. We kunnen dus zeggen dat we nieuwe aanwinst hebben die de authentieke
sound van de Frisco doet herleven. 
In café De witte leeuw waar maandelijks concerten worden georganiseerd door Jazzy Dongemond heerste een relaxte sfeer,
de toeloop kwam pas laat opgang wat in het begin een wat holle klankkleur teweeg bracht.
Later hing er een rokerige en rumoerige jazzsfeer in de zaal, geweldig sfeertje daar!
Jeroen heeft zich karig verweerd en laten horen dat een klarinet echt in onze band thuis hoort.

======================================================================================

MEGÈVE JAZZ CONTEST 2010

FRANCE, JULI 2010

Na 4 jaar zijn we weer uitgenodigd om ons te meten en mee te doen aan de Jazzcontest van Megève,

een afvalrace tijdens het 3-daagse jazz festival.

Megève, een mondaine plaats gelegen in de Franse Alpen tussen Geneve en de Mont Blanc, waar het goed vertoeven is.

Zondag, 11 Juli,

we zijn we vroeg vertrokken, met drie auto's. Iedere wagen op zijn eigen tempo, maar wel in het achterhoofd om voor 20.00 uur te arriveren.

Er werd tenslotte ook nog gevoetbald, Nederland stond in de WK finale. Na 'n rit van 10 uur stonden we voor ons hotel.

Hotel Rond Point D'Arbois , een gezellig voormalig familiehotel dat nu dienst doet als Bed and Breakfast. Gerund door vriendelijke Engelse mensen,

die alles in het werk stellen om het ons naar de zin te maken. Bij aankomst was de eerste groep al binnen, we zijn

even de stad ingegaan om te relaxen op een terras. En ook om de nodige moed in te drinken voor de komende match 's avonds,

gelukkig zijn we allemaal zonder problemen op tijd in Megève aangekomen

Helaas was er geen tv aanwezig in ons hotel, dus zijn we gaan dineren in een restaurant waar een groot scherm buiten hing.

Tussen een "vijandige" franse menigte hebben we de wedstrijd gezien, om over de uitslag maar te zwijgen.

Misschien halen wij de finale en maken wij het wel af!

Voor nu met een kater naar bed en misschien staan we er morgen weer mee op.

Maandag, 12 Juli

Iedereen was redelijk vroeg op, gezellig samen een ontbijtje genuttigd in het hotel. Sommigen misten wel

de eieren met bacon en bonen. Engelse leiding dus 'n Engels ontbijt? maar deze conclusie ging niet op, het bleef bij een simpel Frans dejeuner.

Wat trouwens ook goed smaakt, croissantje, ham, kaas, koffie en jus. Voordat we ons moesten melden bij de organisatie,

hebben we de set gemaakt voor het optreden 's avonds, de knelpunten nog eens gezamenlijk doorgenomen tijdens een kleine repetitie.

De introductie en uitleg werd om 1200 uur gegeven in een brandende zon. Alle orkesten gaven acte de presente op het binnen pleintje.

De organisatie heette iedereen welkom en onze band werd voorgesteld aan onze begeleidster, Renée.

Zij spreekt vloeiend Engels, dus een probleem minder voor 't geval er iets scheef loopt.

 Daarna zijn we terug gegaan naar ons hotel, waar we lekker in de schaduw genoten van de rust.

Echter moest er nog wat inkopen worden gedaan, we hadden een koelkast tot onze beschikking en deze werd gevuld door drank en water uit een super marché.

Gisteravond werden wij Hollanders verrast met een flink gepeperde rekening van een paar glazen bier op 't terras.

Om 18.45 uur zou ons eerste optreden zijn in de competitie. Er was onweer voorspeld en juist toen wij het podium opgingen trokken er donkere

wolken boven Megève samen. Wij hadden al problemen met het geluid gehad, enkele microfoons werkten niet perfect.

Na 4 nummers vond de organisatie het te gevaarlijk om door te gaan en werd ons optreden afgeblazen.

Een geluk, de jury has ons al gezien en beoordeeld zodat wij dus klaar waren voor die avond. Het verdere programma werd met een uur uitstel

verder afgewerkt op 3 podia in de stad, een podium was onbruikbaar geworden door het slechte weer.

Na een diner in de kantine van de plaatselijke school, afgeblust met 'n sloeberwijntje(s) zijn we de stad

ingetrokken om te gaan "jammen". Dit werd bijzonder op prijs gesteld door de plaatselijke bevolking. Door onze

herkenbare oranje polo's werden we de volgende dag vol lof over de muziek aangesproken door passanten.

Dinsdag, 13 Juli,

'S morgens kwam Renée onze begeleidster al vroeg langs, we zouden met de kabelbaan de bergen ingaan om het

uitzicht op de Mont Blanc te bewonderen. Het zicht was nogal beperkt,

de gehele top lag in de wolken maar de temperatuur was bijzonder aangenaam. Veel tijd hadden we niet om er rond te lopen,

we hebben nog even boven op de berg staan meuten met de Hot Peppers Jazz Band die onze stijl ook herkenden.

Menige muzikant begon over Turk Murphy en de Yerba Buena Jazzband te vertellen, was een leuk tussendoortje.

Leuke band trouwens die duitsers, weer vlug van de berg af want om 12 uur werd het spannend, zitten we nog in de race?

Na de lunch kwam het verlossende woord, Yes!!! wij gaan door.

Wat nu, gisteren hebben we maar 4 nummers gespeeld en eigenlijk niets laten zien van wie we zijn,

we hebben een ijzersterke set samengesteld en deze even doorgenomen in het hotel.

deze avond kreeg ieder orkest een half uur om te laten horen wat ze in huis hadden, van de 14 bands

gingen er slechts 8 door. Wij speelden op podium 1 als eersten, en dit maal een gehele set.

Het ging erg goed,om op z'n Tilburgs te zeggen "we hebben 'n goeie muzikale keutel gedraaid".

Er stond veel volk en deed gezellig mee, vooral toen we 'n Frans nummer speelde "sans chemise sans pantalon".

Daarna even bijkomen in de kantine, hapje eten en weer de binnenstad in om the "jammen". Deze keer was er een

piano geregeld zodat onze Ed ook mee kon doen. Na een lange avond met veel muzikanten zijn we rond 24.00 uur gestopt en een

kroeg tegenover ons hotel ingedoken waar we een fantastische afsluiter van de dag hadden, ik wist niet dat er zoveel gekken in Frankrijk rondliepen.

Woensdag, 14 Juli,

Iedereen lag redelijk laat in bed, dus een vroeg ontbijt was er niet bij. Wel een leuke avond gehad en veel gelachen.

Vandaag zou het er op aankomen, wel of geen finale. We hadden de hoop al op gegeven, maar sinds gisteravond na ons optreden hadden we weer hoop.

Om 12uur vlug gaan eten, ze hadden een picknick geregeld in de felle zon! Gelukkig konden we de tafels verschuiven, schaduw is echt nodig daar.

Eindelijk kwam het verlossend woord, wij zitten erbij!

3 Franse orkesten en wij 'ollanders zouden optreden in het Palace des sports, bij de picknick hadden ze nog een lokaal drankje geschonken,

dit had ik beter niet kunnen nemen, gatverderrie het was zo sterk dat ik bijna dubbel sloeg.

In een opperste stemming terug naar het hotel en even uitzoeken wat we zouden spelen die avond, om 5 uur zouden we

aanwezig moeten zijn voor de soundcheck, dit was echt op z'n Frans.

Wij mooi op tijd, daar werden de laatste die moesten spelen eerst ingeregeld. Het kon nog wel 'n half uurtje duren voordat wij aan de beurt waren.

Wat denk je, 2 uur later waren we nog niet aan de beurt, gelukkig was het zwembad in de buurt en zijn we even gaan afkoelen. Ze roepen wel als we aan de beurt zijn,

dat hebben we geweten. Onze soundcheck werd gewoon afgerafeld omdat we op tijd moesten gaan eten, tenslotte waren wij de band die de spits moest afbijten.

Met het gevolg dat ons geluid niet optimaal klonk in de zaal, wij wisten dat niet, volgens fanatieke luisteraars.

21.00 uur, het uur U, iedereen het podium op en toi toi toi.

We hebben lekker staan spelen en meer konden we niet doen. Het derde orkest maakte er een gigantische show van,

wij waren ervan overtuigd dat zij zouden winnen. Tijdens de pauze waarin de jury zich kon beraden werd dit derde orkest uitgeroepen als publiekswinnaar.

Dit veranderde de zaken, 2 prijzen winnen daar trappen ze niet in.

Uiteindelijk kwam de jury het podium op, 4e prijs: de publiekswinnaar en een boe geroep ontstond in de zaal, leuke muziek maar geen echte jazz.

3e prijs, niet voor ons, verdorie zou het toch lukken?

2e prijs???????????????????????????????????????????????????????????????????????

weer niet voor ons! De jury keek voornamelijk naar authensiteit, en die hadden wij. Wij spelen frisco en we blijven daarbij.

1e prijs voor de Jurbena Jazz Band

======================================================================================

OPNAMES CD

CALIFORNIA HERE WE COME

AUGUSTUS 2007

Na een goed geslaagd festival zijn we nog de studio ingedoken, waar vele frisco orkesten hun cd’s opnemen.

The digital brothers studio van Brian Shaw, hij zelf heeft ook in grote bands meegespeeld, zoals the south frisco jazzband,

 the high sierra jazzband en menig andere

.   

Behoorlijk zenuwachtig stapten we binnen daar, maar Brian, de rust zelve, zorgde ervoor dat iedereen zich op z’n gemak voelde.

Een ervaren geluidstechnicus en iemand die de frisco sound begrijpt, dus dat zat wel goed.

Brian gaf ons de leiding, we zouden vandaag 7 nummers opnemen en morgen de rest, de vermoeidheid van het festival zat bij

 sommige behoorlijk in de weg. Maar de regelmaat van het samen spelen op het festival gaf wel meer vertrouwen aan ons.

Eerst koffie en dan soundchecken, de studio had meer weg van ’n huiskamer en Brian zat boven in de regiekamer,

een hokje boven ons waar een hoop technische spullen stonden.

iedereen had z’n plekje gevonden en de opnames begonnen. Edward zat met een flinke verkoudheid opgescheept,

maar daar was gelukkig weinig van te horen. Vol goede moed begonnen we aan de opnames en Brian gaf tips en

vertelde honderduit over de frisco style en hoe die gespeeld moest worden.

Verhalen achter de nummers die we spelen, waar ze over gaan en in welke clubs ze ontstaan zijn.

Onze dagen in de studio werden meer een workshop dan een recordingsession, in de pauzes werd er genoeg

gediscussieerd over de muziek en de wijze waarop deze uitgevoerd moest worden.

Lekker zitten in de tuin, waar de mango’s gewoon aan de bomen groeien, en genieten van de kolibries

die ongestoord nectar uit de mooiste bloemen verzamelen. Eekhoorntjes lopen over de schuttinkjes op zoek naar wat eetbaars,

de natuur en de stad lopen hier gewoon in elkaar over. Dat is iets wat wij in ons dichtbevolkt landje niet kennen.

In een gezellige en vertrouwde omgeving is onze tweede cd opgenomen,

Brian heeft er echt een juweeltje van gemaakt en de sound klinkt echt goed. Hij was zelf zeer tevreden

en de mastering heeft hij gedaan terwijl wij alweer lang in ons koude kikkerlandje terug waren.

Van de 26 opnames hebben we een gedeelte geselecteerd voor de cd,

die een aandenken voor onze trip naar de States is geworden. Eigenlijk zou onze derde cd ook in Californië opgenomen moeten worden

na een spetterend optreden op een van de vele festivals die daar zijn.

=======================================================================================================

California here we come

Augustus 2007

Na jaren voorbereiding was het dan eindelijk zo ver. Met een hoop geluk heeft Cees Bont een paar jaar geleden contact kunnen leggen via e-mail met leden

van The South Frisco Jazzband, hierdoor is er een vriendschap ontstaan die uitmondde in een uitnodiging op het Orange County Jazzfestival in Costa Mesa,

California. Door de inzet van Carole Rhodes is het mogelijk geworden om in het hol van de leeuw te kunnen spelen. De bakermat van de Frisco jazz, Californië.

Op een Hollandse koude natte zomerdag vertrokken we richting Atlanta waar we een tussenstop hadden van 5 uur. De grootste luchthaven ter wereld

en streng bewaakt. Na eindelijk door de douane binnenstebuiten gekeerd te zijn mochten we de luchthaven op.

Even iets amerikaans eten en met de subway naar de pier.

Onze vlucht werd wel 3x veranderd, met het gevolg dat we bijna alle pieren van Atlanta gezien hebben.

Nu nog even richting Californië, na zo’n 26 uur onderweg te zijn  geweest werden we opgewacht bij het hotel door onze Amerikaanse vrienden.

Gelukkig  hadden we nog enkele dagen om aan het tijdsverschil te wennen en de omgeving te  verkennen.

Een paar dagen vrij om de omgeving te verkennen en tripjes te maken. Het  zwembad van ons hotel werd ook niet overgeslaan.

Onze Hollandse zomer was niet zo goed dus was het aangenaam vertoeven in de californische zon, de vrouwen hadden al vlug een stek

gevonden aan het zwembad, dat trouwens door weinig gasten werd gebruikt. We hadden dus een privépool.

Edward had een tourbus geregeld om 'n dagje naar Hollywood te gaan.De chauffeur was een markant figuur, hij speelt figurantenrollen in

grote Hollywoodfilms en mensen rond toeren door Hollywood en Beverly Hills levert zijn brood op als hij niet op de filmset is.

Hij heeft ons de mooiste plekjes laten zien, en we zijn via de coastline terug gereden naar Costa Mesa.

Enkele leden hebben een bezoek gebracht aan Vince Saunders, hij had ons uitgenodigd voor een gezellige middag in zijn huis.

De banjospeler van The South Frisco Jazzband had verhalen ten over,  muziek is z'n leven. De anekdotes over optredens,

de beruchte afterparties en muziekanten deden de tijd vliegen. De middag was zo vlug om, gelukkig hadden we nog wat dagen te gaan om tips

en ideeen van deze nestor van de Frisco Jazz op te doen. Vince zit al meer dan 40 jaar in het vak en heeft met de grote van de Frisco jazz gespeeld.

Het rode jasje op de achtergrond van de foto is van Turk Murphy, die heeft het menigmaal gebruikt voor tv opnames.

Zijn muziekkamer lijkt meer op een museum, oude platen, foto's, zijn archief muziekpartituren en spullen uit de beginjaren van

de West Coast Rivival Jazz zijn verbluffend. Hij kent dan ook iedere achtergrond en reden van nummers die geschreven zijn,

de begin tijd was een roerige tijd, veel weg en spelen in louche bars sommige nummers zijn dan ook opgedragen aan cafés,

ludieke figuren die een uitspanning uitbaten en voorvallen die er plaats vonden.

HET FESTIVAL

Na een dagje strand, verkleurd en uitgerust, begon het Orange County Jazz Festival in het Hilton Hotel aan de overkant van onze residentie.

Dit enorme hotel ligt aan de overkant van de straat en is de locatie waar het Orange County Classic Jazz festival zal plaatsvinden.

We werden er gisteren rondgeleid door John Diebal, de " president" van het organiserend committee... 

Tijdens een aardige wandeling via verschillende roltrappen en kregen we alle speellocaties te zien.

Het Hilton heeft 5 zalen waarin optredens zullen plaatsvinden. In de lobby van ons hotel (The Holiday Inn) zullen ook optredens plaatsvinden.

De zalen varieren in capaciteit van 125 tot 1200 toeschouwers. In de grootste zaal, de Pacific, zullen we drie keer optreden.

Hierin kunnen ze zo'n 1200 man kwijt. De zalen zijn echt schitterend en de organisatie is indrukwekkend.

Er worden 29 chefkoks ingehuurd om alle gasten en muzikanten van eten te voorzien.

En dan is het aantal sous-chefs en ander personeel nog niet eens genoemd.

Er worden per dag minstens 3000 bezoekers verwacht, met een hoogtepunt op zaterdag (4500 bezoekers). Slik...

Dat wordt dus het echte werk. Ik kan nu al bijna niet meer wachten...

Echt Amerikaans opgezet, groot, luxe en goed georganiseerd, verschillende locaties waar optredens verzorgd werden en in de centrale hal beneden

een markt met goodies van verschillende uitbaters. Je kon er jurken kopen, speldjes en vele andere artikelen.

Behoorlijk zenuwachtig voor het eerste optreden en hopen dat alles goed gaat, gewoon je ding doen en luisteren naar elkaar en het zou wel lopen.

de soundcheck was zo klaar, echter werd er nog een intervieuw afgenomen voor de lokale krant en weer werd het markante verhaal

van de ontmoeting vertelddie ons zo ver van huis had gebracht. Vlug nog even zwemmen en dan fris het podium op.

we zijn hier goed ontvangen en de mensen zijn echt uit hun dak gegaan.the sound is back roepen ze allemaal,

wij nuchtere hollanders kijken raar op als je door de gangen loopt en complimentjes krijgt van wildvreemde mensen.donderdagavond was

 ons eerste optreden in de grote zaal, iedereen natuurlijk gespannen,maar het ging goed. muzikanten geven hier meestal een afterparty

in hun hotelkamer en wij waren uitgenodigd door Robbie Rhodes en z'n vrouw,

gevolg een mierenhoop in een te kleine hotelkamer. vrijdag begon het festival pas echt, 3 optredens verdeeld over de dag.

mensen die ons gisteren hadden gezien zaten weer in de zaal. 's avonds werd onze koninginnenrit, een optreden met de titannic jazz band,

hier zitten oudleden van de south frisco jazzband in. een eer dus om met hun op het podium te staan.het was een muur van geluid,

4 cornetten op de eerste rij.we hebben weer een after party gehad en iedereeen lag voor de eerste keer na twaalf uur in bed.

druk druk druk

tis gewoon een gekkenhuis nu, we hebben gewoon geen tijd meer om dingen met de vrouwen te doen.verschillende bands vragen ons op het podium om mee te spelen.echt te gek om hier rond te lopen, bezoekers die alles over ons willen weten, samen op de foto, etc.zaterdag werden we bij 2 bands

op het podium gevraagd, echt gek, mensen in de zaal vinden dit schitterend.vandaag is de slotdag, vanmorgen alweer een band die vraagt om met ons when the saints te spelen. zo onwerkelijk dit alles, wij vinden dat we wel lekker spelen hier, zij willen kost wat kost met ons gespeeld hebben. gewoon maf!  na 't laatste optreden houden wij een afterparty om afscheid te nemen van de titannic jazzband, onze voorbeelden.morgen weer een nieuwe uitdaging, de opnames in de studio van digital brothers. de sfeer is goed hier onderling en we gaan steeds losser spelen.

Zondag hebben we de laatste dag van het festival gehad. Op deze dag speelden we twee sets. Tijdens onze tweede en afsluitende set hadden we alsgastspeler Howard Myata op het podium. Howard speelt trombone bij de High Sierra Jazz Band en is helemaal weg van onze Frisco-stijl. Het optreden was geweldig en na afloop kregen we een staande ovatie van het publiek. Daarnaast werden we door de organisatie van het Festival persoonlijk bedankt voor onze optredens. We hebben kennelijk nogal wat losgemaakt bij de mensen en dat wilden ze niet onopgemerkt laten passeren. We kregen daarom elk een mooi reisklokje cadeau...

Als kers op de appelmoes mochten we vervolgens ook nog het podium op met de High Sierra Jazz Band. Dit is een van de populairste tradjazzorkesten van het moment. De band wordt geleid door Pieter Meijers, een Nederlandse rietblazer die in de jaren '50 is geemigreerd naar de VS. We speelden samen "Ice Cream", waarbij Pieter als extraatje het liedje " Louise zit niet op je nagels te bijten" in het Nederlands zong. De Amerikanen smulden ervan...

Het festival zit er dus op. Wat een geweldige ervaring is dit geweest!!! Lekker spelen voor mensen die al jaren naar deze muziek luisteren en alle grote jazznamen hebben zien spelen... Op het podium gevraagd worden op het moment dat je ergens zit te luisteren...

Iedereen had het over " Those Dutch Guys". Overal waar we kwamen werden we aangeklampt door mensen die helemaal weg van ons waren. We kregen grote complimenten en iedereen vroeg of we volgend jaar willen terugkomen. Of dat we volgend jaar naar de Festivals van San Diego en Sacramento komen. We zien allemaal wel hoe het loopt. Eerst nog maar eens nagenieten.

=============================================================================================

Jurbena in Breda -  6 mei 2005

Eindelijk een keer ‘n optreden in de regio, Jurbena speelt regelmatig maar meestal boven de rivieren.

Dit maal was het een thuiswedstrijd voor enkele muzikanten.

Het Jazzfestival van Breda en wel op hemelvaartsdag, de start van het festival.

We moesten spelen op het Van Coothplein, en gezellig hoekje waar een prima sfeer heerste.

Onze bezetting was enigszins veranderd, onze Adrie uit zeeland was verhinderd.

Dus de slagwerksectie was uitgedund. Tijd voor Animal om het krabbord ter hand te nemen.

Het zou zijn vuurdoop worden, maar zoals gewoonlijk heeft hij overal lak aan.

Hij ging zitten en tijdens de eerste set kwam hij erin.

De sfeer zat er goed in, een grote menigte had belangstelling voor de friscosound.

Edy had zijn parapluis weer meegenomen, want de sweethearts on parade werd ook nog gespeeld.

Zoals een groot performer stal hij de harten van het publiek, vooral toen hij het podium afging en zich onder

het publiek mengde. Met zijn Umbrella en een dame aan de hand paradeerde hij voor het podium.

Alles bij elkaar genomen een geslaagde middag voor Jurbena, en een mooie toevoeging

aan het Bredase Jazzfestival. We mogen dan ook zeggen dat we ons visitekaartje hebben afgegeven

aan het publiek in Breda.

===============================================================================================

Our trip to England       april-2005

Eindelijk was het zover, donderdagochtend 8 uur ’s morgens stop de bus van Hertz voor de deur.

Passen en meten want alles moet mee.

De eerste muzikanten stappen in en onze reis gaat naar Breda, gelukkig was iedereen aanwezig.

Weer passen en meten, de bus raakt langzaam vol.

Volgende stop Zevenbergen, de volgende muzikant stapt in. We zijn bijna compleet,

Nog even naar Zelzatte onze slagwerker oppikken en dan…

Hup naar Calais, gelukkig hebben we goede navigators aan boord.

Na 20km te hebben omgereden komen we bij de boot aan,  gelukkig nog net op tijd.

Eindelijk rust, we hebben het gehaald. Op de boot is er een rustige sfeer, het weer is mooi

en de overtocht verloopt gladjes.

Op het vaste land weer even omschakelen en aanpassen aan het verkeer. We zetten koers naar Sidcup,

waar onze eerste gig zal plaats vinden.

Eerst ingecheckt in ons slaapverblijf en daarna afgezakt naar de zaal waar ons optreden plaats vind.

De jazzclub van Sidcup is weer vol als we het podium betreden. Echter hebben we een verrassing bij ons,

de zanger komt op met een smoking.

 The bloke with the tuxedo, maakte een goede indruk. We hebben een goede performance gegeven.

Om 23.30 naar het guesthouse en daar nog en biertje genuttigd. De meeste waren afgebrand dus lekker

naar je mandje toe.

De volgende morgen hebben we ons tegoed gedaan aan het engels ontbijt,

Ik slik nu nog pillen om m’n maag tot rust te krijgen, maar een kniesoor die daar op let.

Weer in de bus, nu zakken we af naar de kust, Hastings is de volgende stop.

We sliepen boven een pub, een tehuis voor bouwvakkers, ik had een bed waar 2 spiralen doorheen staken.

Je wordt wel soepel om die dingen te ontwijken.

Ons optreden in de 1066 club was een verrassing, we kwamen bij de zaal aan en wisten niet wat we zagen.

Het leek wel een poptempel zo groot.

Echter was dat wel de mooiste zaal waar we gespeeld hebben, en de umbrela parade was weer aanwezig.

De toeschouwers waren enthousiast, ze hadden ons vorig jaar al gehoord, we zijn gegroeid onze sound

komt steeds dichter bij de echte Frisco.

Gelukkig is een lid van het bestuur van Nederlandse afkomst, en hij begreep dat een muzikant dorst heeft

na zijn laatste nummer. De bar bleef dus open.

We hebben even de zaak geëvalueerd en  de muziekinstallatie in geladen.

Nog even nakaarten in de pub, we hadden een zaaltje gevonden boven de pub en hebben veel gelachen.

Iedereen weer tevreden naar bed.

De ochtend begon weer met een stevig ontbijt, ik heb die geur nog steeds in m’n neus zitten.

Zoiets raak je nooit meer kwijt, witte bonen, spek, gebakken eieren en toast.

Weer iedereen in de bus, nu zakken we de kust af richting Dover. Het volgende optreden is in de

Louis Armstrong pub in Dover.

Gelukkig wou een local ons de weg wijzen en waren we al vroeg in de pub aanwezig.

We hebben het biermenu even getest in de middag.

Even naar het guesthouse, het beste wat we gehad hebben, omkleden en klaar voor de laatste show.

Hier hebben we ons visitekaartje afgegeven, een kleine club maar met sfeer.

Na afloop ging de kroeg op slot en we hebben even flink zitten bomen.

De afsluitingsavond van onze tour werd achter gesloten deuren gevierd.

Ver na middernacht verlieten we de pub en gingen slapen.

De volgende dag hadden we geluk, we konden eerder de boot op. Iedereen was weer thuis voordat

het donker werd.

We mogen allen zeggen dat deze trip over het water weer bijzonder was en met veel plezier onderling

is gemaakt.

Voor volgend jaar zijn alweer diverse clubs vastgelegd, dus er komt een vervolg.

=================================================================================================

Ons rondje Engeland      28-03-2004

De eerste keer dat we onze tentakels uitspreiden over de Noordzee begon al vroeg op de vrijdagmorgen.

Om iedereen op tijd bij Calais te krijgen vertrokken we met z’n vieren vroeg uit Tilburg. Eerste stop Breda

hier stapten nog 3 leden van de club in en de stemming zat er al goed in. Via Zevenbergen naar “Zelzatte”,

waar onze wasbord speler zou in stappen, maar deze was nergens te vinden. Als je in België moet opstappen kun

je verwachten dat ze wachten in een Bels stamineke. De reis naar Calais verliep voorspoedig en weldra zaten

we op de boot naar Dover. De overschakeling in het verkeer viel gelukkig mee.

In Hastings aangekomen namen we eerst de gelegenheid om onze koffers uit te pakken. De Jazzclub van Hastings

was in een oud gebouw met een uitstekende akoestiek. De installatie was zo opgezet en na een typisch Engels

diner (Italiaans) betraden we de zaal. Deze was inmiddels ruim gevuld met publiek, terwijl het nog een uur zou

duren voordat de eerste noten zouden klinken. We hebben een geweldig optreden gehad, dit kwam ook door

het spontane publiek. The umbrella parade was leuk om te zien, ik had zoiets nog niet eerder meegemaakt.

Alle dames kwamen de vloer op en droegen een paraplu die ze ritmisch op de maat mee bewogen.

Als je eenmaal voor zo’n publiek mag spelen krijg je vleugeltjes. Hoedje af voor the audience

De volgende morgen hebben sommigen zich te goed gedaan aan het engelse ontbijt. Waar ze hun sterke maag

vandaan halen weet ik nog niet, maar ik zou de rest van de tour op het kleinste kamertje hebben doorgebracht.

Na afscheid nemen begaven we ons weer op de road naar Sidcup. Mooi op tijd aangekomen, we hadden

de rest van de dag vrij en zouden Londen ingaan. Maar de clubeigenaar raadde ons de trip af, we zouden

nooit op tijd terug zijn voor het optreden ivm de drukte op de weg.

Dus wat geslenterd door Sidcup waar we in een oude pub terechtkwamen. Hier hebben we weer getraind,

die “vijvers” zijn toch wel zwaar zonder handvat. Na de nodige biertjes kregen we honger en zijn gezamenlijk

wat gaan eten. Echter toen de lads begonnen te zingen werden we gesommeerd ons als civilized men te gedragen.

Nog even de zaak opbouwen en daar begon ons tweede optreden in Engeland. De akoestiek van deze

zaal was behoorlijk slechter. Maar het publiek was in grote getale aanwezig, zelfs mensen uit Hastings

waren afgereisd om ons nog eens te zien. Een min puntje voor de muzikant is wel aanwezig in Engeland.

Je speelt tot 23.00 uur en dan is ook de bar dicht, ze ruimen alles op en je staat buiten voordat je het in

de gaten hebt. Gelukkig hadden we een noodvoorraad in de bus dus na elf uur werden wij niet drooggelegd.

Doodmoe van de lange dag vielen de meesten meteen op hun bed, maar enkelen (ik zal geen namen noemen)

bleven nog even nakaarten.

Zondag, the longest day, begon weer met een Engels ontbijtje. De bus ingeladen en weer on tour,

dit maal naar Enfield. Zonder verkeerd te hebben gereden kwamen we het stadje binnen. Een ingeslapen

stad, volgens een van de serveersters uit de lokale pub, maar wel met een rijke traditie wat betreft jazz muziek.

We zouden optreden tijdens een lunch, brunch concert, echter was het aantal bezoekers wat tegengevallen.

Maar er hing een gemoedelijke sfeer, we hebben met de locals gesproken en er werd weer gedanst.

Een gezellige middag gehad met hetzelfde enthousiaste publiek als in Hastings. Engeland is zeker voor

herhaling vatbaar. Na een lange reis terug, de overtocht was ditmaal wat ruiger dus werd er minder

gedronken aan boord, was iedereen weer veilig thuis. En lagen we voldaan na een indrukwekkend weekend

tevreden te dromen in ons mandje.

Sommige hebben wel wat tijd nodig gehad om alles te verwerken, maar we hebben dan ook een schitterend

weekend gehad en veel geleerd.

==================================================================================================

Artikel uit BN/DeStem van 16-06-2003

Softijsjes op aanstekelijke ritmes

Door Ronald Verstraten

Maandag 16 juni 2003 - TERNEUZEN - Jazz, daar gaan de mensen een beetje gek van doen. Dat denk ik toch,

als ik wil parkeren en een vrouw van de ene nog vrije parkeerplek achteruit naar de andere zie rijden. Des te beter, plek voor mij.

De leden van de Jurbena Jazz Band blazen er op los tijdens het Schelde Jazz Festival.

(Foto Wim Kooyman)

Maar bij de automaat wordt alles duidelijk. Aan de kant waar ik sta, is het sinds kort alleen voor vergunninghouders,

vertelt ze. Dat wist ik niet. Dat wisten een heleboel mensen niet. Want ook al hebben ze keurig een kaartje gekocht,

er steekt onverbiddelijk een prent achter de ruitenwisser. Feest of niet.

En feest was het, afgelopen weekend in Terneuzen, tijdens het 42e Schelde Jazz Festival. Toch auto nog kwijt

geraakt in de voortdurend volle parkeergarage, struikel ik bijkans over de Flying Dixies die even pauzeren voor de Hema.

Geen nood. Vanuit de verte hoor ik de klarinet van Janfie van Strien. Virtuoos blazend met de andere Jongens Driest.

Helemaal uit Groningen, met muziek van nog veel verder weg. Klezmer uit Oost-Europa, die via een omweg in Amerika

terecht kwam en daar de ragtime ontmoette, de blues en de jazz.

Genoeglijk

De Jongens kunnen er wat van. Maar als de zwaar bebaarde Arno Bakker de laatste toon door zijn sousafoon blaast,

stoppen ze er even mee. Nou, dat schiet zo niet op. "Ach, ze beginnen zo weer", vergoelijkt de vrouw van daarstraks,

nu genoeglijk geparkeerd op het marktterras met een wit biertje. Terug in de Havenstraat dromt het publiek om de

South West Dixie Jazz Paraders heen. Softijsjes deinen mee op een aanstekelijk ritme.

Een zware lucht van hamburgers en mexicano's gaat mee naar de Noordstraat, waar de Westerschelde Big Band speelt.

Lome, zware jazz die past bij het mooie weer. Ik heb het te doen met de zangeres, die kennelijk haar vriend kwijt is:

"How can I be kissin' what I am missin'?" Maar er is hoop, want 'one day' komt hij haar tranen drogen. Ze weet het zeker.

Op zijn dooie gemak komt de Jurbena Jazz Band eraan. "Gid-gidly-up", zingt de voorman door een megafoon.

Dat is jazz-taal. En terwijl de trompetten zich standvastig aan de melodielijn houden, zet hij zijn sax aan de mond om

een mooie contra-melodie te spelen. "I'v got those misery blues, down into my shoes", zingt hij vervolgens,

zij het betrekkelijk vrolijk.

================================================================================================

Studio opname 20 maart 2003

Eindelijk was het zo ver, voor de eerste keer zou Jurbena JB de studio ingaan met Robbie Rhodes

de pianist van The South Frisco Jazzband uit Costa Mesa een plaatsje bij San Francisco 

Een muzikant in hart en nieren, een ingetogen persoon met een dosis humor van heb ik jou daar.

Hij verbleef met zijn vrouw Carole 2 dagen in Tilburg.

Vrijdags site-seeing door Brabant en zaterdag de gehele dag in de studio.

In de studio in Oosterhout was het ijs snel gebroken, Robbie kwam binnen en het was alsof we hem

al jaren kenden.

Wat aanvankelijk bedoelt was voor een paar nummers op de cd is een hele dag geworden.

Robbie had het zo naar zijn zin dat hij geheel kosteloos de hele cd meegespeeld heeft.

Op het eind van de dag waren er 16 stukken ingespeeld voor op de cd.

Hij had er zin in, en tijdens de opnames vertelde hij honderd uit over de muziek en de geschiedenis

of verhalen over de teksten.

Vooral het verhaal over het ontstaan van de “Frisco” door Lu Watters heeft ons erg geboeid.

Lu Watters, Turk Murphy en Bob Helm waren bevriend met Robbie Rhodes.

Robbie Rhodes is een man met veel humor.

We hebben in een deuk gelegen. Een succesnummer van Jurbena JB , Sweet Lotus Blossom,

blijkt een nummer te zijn dat over marihuana ging, echter omdat het gebruikt werd in een speelfilm

werd de titel veranderd.

Robbie speelde met heel zijn hart en gaf ons tips en aanwijzingen, het was voor ons een soort workshop.

Zijn vrouw Carole vertelde ons dat Robbie nooit luistert naar de opnames, het is goed of het is

rubbish en de zaak moet over.

Deze dag hebben we veel geleerd, wij proberen de sound van The South Frisco Jazzband te evenaren,

maar Robbie vertelde mij dat onze sound zelfs beter klonk.

Don’t stop this band, it’s good. Dat waren zijn laatste woorden toen hij ’s zondagsmorgens op de trein

stapte richting Duitsland. Nog even wat vrienden bezoeken in Frankfurt en dan door naar Hongarije voor

een ragtime festival in Boedapest.

Onze nieuwe CD heeft een extra tintje gekregen door het meespelen van Robbie, Het eindresultaat mag er wezen.

U kunt het beluisteren en vergelijken als ons onze nieuwe CD uitkomt.

Dit zal juni/juli zijn.